Continuamos cos haikus

Non sei se xa o dixen. O haiku é un subxénero da lírica xaponesa que os autores de principios do século XX puxeron de modo. Son micropoemas formados por 3 versos de medida 5/7/5, como os bordóns das seguidillas, só que estes non precisan ningún tipo de rima. Os haikus canónicos son apuntes que reflexan observacións dalgún detalle significativo da natureza que chama a atención porque algún motivo, especialmente a presencia de contrastes. Por iso baséase nunha linguaxe sinxela e esencial: verbos en presente (ou ausencia deles) sustantivos, escasez de adxectivos; algunha imaxe, algunha repetición, algunha antítese. E pouco mais. Imaxinación e emotividade están moi contidas. Por iso é bastante fácil saírse destas regras. Pero non importa. O caso é ter un pequeno pulo para poñer en marcha o mecanismo creativo que todos levamos dentro, ás veces case intacto desde a infancia ou mesmo sen estrear.  E se pode dar pé á colaboración de todos, moito mellor. Eis algunha mostra para empezar

  

Caen as augas

sobre a terra reseca.

Florece a herba.

            …..

Caen as augas.

E  as pingotas  afogan

os fracos vermes.

            …..

Mensaxe muda

dentro dunha botella.

Palabras presas.

            ……

Papel en branco.

 Como noiva veada

está á espera.

………………

Timbre na tarde.

Espertar de paxaros

de mesa en mesa.

            …..

Lúa rebelde

medra detrás da Torre.

Quere ser sol.

            …..

Nube doente.

Está preñada de auga

e só da luz.

…………

Vento nordés.

As roseiras sen rosas

tremen e choran